"Mary and Max " 

فیلم استرالیائی محصول ۲۰۰۹ و ساخته" آدام الیوت "است . انیمشنی ست اصلآ نه برای کودکان ،چون تلخ و تاریک است .

"مری دیزی دینکل"  یک دختر ۸ ساله استرالیائی ساکن یکی از سابرب های اطراف ملبورن است . مادر مری الکلی ست و پدرش هم که در یک کارخانه تولید چای کیسه ای کار میکند وقت آزادش را به تاکسیدرمی  میگذراند و توجه زیادی به مری ندارد .مری هیچ دوستی ندارد و مادرش  به او گفته است که ناخواسته بوده . مری مثل همه بچهها کلی سوال در ذهنش دارد و دلش میخواهد آنها را از کسی بپرسد .و از روی کتابچه راهنمای تلفن نیویورک که در پستخانه پیدا کرده اسمی را انتخاب میکند و تصمیم میگیرد به او نامه بنویسد و سوالهایش را از او بپرسد بچه ها از کجا میایند؟! : آقای م .هاروویتز.

"مکس جری هاروویتز"  یک آمریکائی چهل و چهار ساله ساکن نیویورک است که از بیماری "سندرم آسپرگر" رنج میبرد. مکس هم مثل مری تنهاست .سندروم آسپرگر یک بیماری روان شناختی است که در ان افراد رشد شناختی و کلامیشان مختل میشود واغلب توانائی برقراری ارتباط با دیگران را ندارند . 

مری و مکس از طریق این نامه ها با هم دوست میشوند و این دوستی با کلی اتفاقات هجده سال طول میکشد تا بالاخره مری به نیویورک برای دیدن مکس میرود  و ...

فیلم تقریبا سیاه و سفید است فقط بعضی چیزها در ان رنگیست و این فضایش را دلگیر تر میکند.

برای تولید این انیمشن از کامپیوتر استفاده نشده ! تمام دکوراسیون فیلم عروسک هائی دست ساز هستند (حتا مگسها) و حدود چند ماه پیش آدم الیوت نمایشگاهی از این عروسکها در ملبورن گذشته بود که واقعا تماشائی بود . 

از همه بیشتر ان قسمت فیلم را دوست داشتم که مکس مفهوم متاسف بودن را میبیند و میفهمد وان وقت می تواند مری را ببخشد .

باید فیلم را دید اگرچه شاید همه خوششان نیاید. طعم یک فنجان قهوه  میدهد که اگرچه شیرین نیست اما میچسبد ولی خوب  بعضیها هم هستند که کلا قهوه دوست ندارند.