ته دلم باورم این است که آویزان شدن به دنیای مجازی معنی اش این است که من خیلی تنهایم و این تنهایی, یعنی کمیت این خیلی ,با میزان روزهایی که می نویسی , استاتوس هایی که شر می کنی , حتا عکس هایی که آپلود می کنی تعریف می شود و البته نه اینکه همیشه این تنهایی بد است . ولی حتا خوب بودنش هم اصل ماجرا را تغییر نمی دهد. یعنی کسی برای شنیدن حرفهایم نیست . دست کم حالا و اینجا که باید باشد نیست .یعنی دلم تغییر می خواهد و کسی نیست راه را نشانم بدهدو یعنی دلم توجه می خواهد و کسی نیست تا به من توجه کند. یعنی دلم می خواهد پز لباسهایم را رنگ جدید مویم را بدهم و کسی نیست ببیند ( یک بار توی گودرتعریف قشنگی از پز دادن خواندم : یعنی کسی خیلی خوشحال است از داشتن چیزی و می خواهد همه بفهمند. چیزی شبیه این . از ان روز بار منفی این کلمه توی ذهنم خیلی کمرنگ شد.)یعنی من توی ذهنم در باره چیزی عقیده ای دارم و کسی نیست تا تقسیمش کنم.یعنی چیزی برای من مهم است و برای هیچ کس این دور و بر ها مهم نیست. یعنی من دلم برای چیزی تنگ شده و دل دیگران تنگ نشده . و این دلایل ساده برای هرکس به اندازه خودش فرق دارد . به اندازه خودش می تواند کوچک یا بزرگ باشد .و   این حتا اصلا معنیش این نیست که جایی که هستی کسی دور و برت نیست. که همسر , پارتنر, خانواده ,دوست, کار,گرفتاری هزار و یک سرگرمی دیگر نداری . معنیش این است که توی دل هر ادمی حفره هایی هست که علی رغم داشتن تمام چیزهای خوب هیچ وقت پر نمی شود . حفره هایی عمیق . برای هر کس به اندازه خودش.